Προκήρυξη by Yperastikoi

Για μια τέχνη οργανική στο εργατικό-λαϊκό κίνημα

στον κόσμο της δουλειάς

Στα χνάρια του αγώνα ζήτησαν το βήμα τους τούτα τα τραγούδια,
χνάρια αγώνα να γίνουν κι αυτά. Βρήκαν φωνή στη φωνή των
αγωνιζόμενων. Ανάσα πήραν από την ανάσα τους. Κουράγιο από το
κουράγιο τους, και πείσμα από την απόφασή τους για ανυποχώρητο
αγώνα.
Από τον «Στόλο της ελευθερίας» προς τη Γάζα το 2010 και το
κίνημα αλληλεγγύης στην αντίσταση του Παλαιστινιακού λαού,
μέχρι την απεργία πείνας των 300 μεταναστών της Υπατίας
και της Θεσσαλονίκης,
από τον 9μηνο απεργιακό αγώνα των χαλυβουργών,
μέχρι τον αγώνα των κατοίκων της ΒΑ Χαλκιδικής ενάντια
στις εταιρείες των χρυσοθήρων
και τον αγώνα των κατοίκων της Ν. Φιλαδέλφειας και της
Ν. Χαλκηδόνας για την υπεράσπιση του Άλσους από τα
επιχειρηματικά συμφέροντα,
από τους αγώνες της εργατικής τάξης και του νεολαιίστικου
κινήματος ενάντια στη συνολική επίθεση του αστικού κράτους
στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού, ενάντια στις
αντιλαϊκές πολιτικές των αστικών κυβερνήσεων σε όλη την
περίοδο της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, της κοινωνικής
εξαθλίωσης, της ανεργίας και της φτωχοποίησης,
από το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα,
μέχρι την αντιφασιστική πάλη του λαϊκού κινήματος,
που δεν μπορεί παρά να είναι και πάλη ενάντια στο
καπιταλιστικό σύστημα που γεννά και θρέφει τον φασισμό,
οι αγωνιζόμενοι προχωρούσαν μπροστά και άνοιγαν δρόμο, ενώ
τούτα τα τραγούδια προσπαθούσαν να βρεθούν στο πλευρό τους,
να γίνουν «όπλα» τους.
Και εμείς, εργαζόμενοι-καλλιτέχνες με σημείο συσπείρωσης την
προσπάθεια για μια τέχνη που επιδιώκει να συνδεθεί με τους
κοινωνικούς αγώνες, πήραμε και παίρνουμε ανοιχτά θέση στο
πλευρό της τάξης μας, της εργατικής τάξης που παράγει όλο
τον κοινωνικό πλούτο χωρίς να τον καρπώνεται. Επιδιώξαμε
και επιδιώκουμε με την καλλιτεχνική μας παραγωγή και την
κοινωνική και πολιτική μας δράση να βάλουμε ένα λιθαράκι στη
δουλειά μυρμηγκιού που απαιτείται για ν’ αλλάξει αυτός ο κόσμος
ο σάπιος, για ν’ ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη κοινωνία, για την
κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα. Στρέψαμε και στρέφουμε τη
ματιά στη σύγχρονή μας κοινωνική πραγματικότητα, αντλώντας
από αυτήν τα υλικά της καλλιτεχνικής παραγωγής μας.
Προσπαθήσαμε και προσπαθούμε για μια τέχνη οργανική στο
εργατικό-λαϊκό κίνημα.
Στους αγώνες του κόσμου της δουλειάς, μέσα στους κόλπους
του κινήματος μπορεί να βρει οξυγόνο μια τέχνη αντίστασης
που παλεύει να φανερώσει το πραγματικό και να γίνει «όπλο»
για την αλλαγή του. Οι καιροί που έρχονται θα φέρουν ξανά στο
προσκήνιο μια τέτοια τέχνη που παίρνει μαχητικά θέση στο πλευρό
των αγωνιζόμενων, που επενεργεί στις συνειδήσεις ενάντια στην
παραίτηση και την απογοήτευση, που δεν μηρυκάζει την ήττα. Θα
γιγαντώσουν ξανά μια τέχνη που απαντά σε πραγματικές ανάγκες
της κοινωνικής ζωής, που δεν εξαντλείται στην αυτοέκφραση
και την ενδοσκόπηση, που δεν αποσύρεται από τον στίβο της
κοινωνικής διαπάλης, που εκφράζει τις καλύτερες επιδιώξεις
του αγωνιζόμενου λαού, τις αγωνίες και τα βάσανά του, τους
φόβους και τις ελπίδες του. Μια τέχνη που δεν αρκείται στη
διαπίστωση και την περιγραφή της αστικής παρακμής και των
προσωπικών αδιεξόδων μέσα σ’ αυτήν, αλλά, παρουσιάζοντας
την πραγματικότητα δυναμικά, παίρνει θέση, δείχνει κατεύθυνση.
Κατεύθυνση ταξική. Αυτήν της πάλης για την κοινωνική
απελευθέρωση.
Στους τόπους δουλειάς, στα εργοστάσια, στα εργατικά κέντρα,
στα σωματεία, στους κοινωνικούς χώρους και στις καταλήψεις,
στις γειτονιές, σε απεργίες, διαδηλώσεις και πορείες, εκεί όπου
η αντίσταση γίνεται πράξη, νικώντας την απαισιοδοξία και την ηττοπάθεια, εκεί βρίσκεται ο «φυσικός» χώρος της μουσικής και
των στίχων τούτων των τραγουδιών. Ακούστε τα, διαδώστε τα,
αν το θεωρείτε σκόπιμο. «Ρίξτε» τα σαν προκηρύξεις σε πόλεις
και χωριά, σε δρόμους, πλατείες και σχολεία, αν πλησιάζουν
έστω και λίγο τέτοια αξιοσύνη. Να φτάσουν σε κάθε εργάτη,
ντόπιο και μετανάστη, σε κάθε πρόσφυγα, σε κάθε εργαζόμενο,
σε κάθε άνεργο, σε κάθε νέο και νέα, να φτάσουν σε όλους όσοι
αντιστέκονται και παλεύουν για μια καλύτερη ζωή, για μια κοινωνία
χωρίς εκμετάλλευση. Κι αν τα τραγούδια γίνουν «φίλοι» και
«σύμμαχοί» σας, θα πει πως κάτι, ίσως, πετύχαμε. Κι αν γίνουν
«όπλα» σας, θα πει πως πρέπει να συνεχίσουμε.
«Για αυτούς που χτίζουνε τον κόσμο,
ποτέ δεν είναι αργά».
Υπεραστικοί
1η περίοδος (2010-2014)
Υγ. Η κολεκτίβα μας γεννήθηκε το 2004 και ανέπτυξε πιο έντονη δράση
σε συναυλίες αλληλεγγύης και κινηματικές-καλλιτεχνικές εκδηλώσεις
κυρίως μετά το 2006, αλλά η δημοσίευση της δουλειάς μας άρχισε από
το 2010. Τούτη η συλλογή τραγουδιών, που καλύπτει την πρώτη περίοδο της καλλιτεχνικής παραγωγής μας (2010-2014), δημοσιεύεται μέσα στη δύσκολη συγκυρία της νέας καπιταλιστικής κρίσης, της πανδημίας και της ταξικής διαχείρισής τους από το αστικό κράτος. Το πράγμα είναι καθαρό, και αυταπάτες δεν χωράνε. Οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους δεν μπορούν παρά να βάζουν το κέρδος πάνω από την ανθρώπινη ζωή. Και η υγεία και η αρρώστια είναι για αυτούς εμπόρευμα. Παίζουν, γι’ αυτό, την υγεία του λαού στα ζάρια. Μόνο στις δικές του δυνάμεις μπορεί να βασιστεί ο λαός, στην ταξική του οργάνωση και πάλη. Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό.